Op een mooie lentedag begin april was het een erg vermoeiende dag. Om 15u30 kwam de verpleegster om mijn baxter (infuus) Rocephine te geven. Aangezien ik een opbouwende allergie heb voor het materiaal van de infusen, moeten ze elke dag herprikken. De verpleegster begon er aan, maar het wilde maar niet lukken. Na 6 keer kon ze niet anders dan de hulp van een andere verpleegster inroepen. Van de prikjes ben ik niet bang, die doen niet zo’n pijn. Ik vind het zelfs heel interessant waardoor ze alles aan mij uitleggen. Het is alleen heel vermoeiend en pijnlijk om in dezelfde houding te blijven zitten.
Gelukkig houden ze wel heel veel rekening met me en vragen ze constant of het nog lukt. Ik vind het ook altijd heel leuk als ze komen. Het zijn zulke warme en toffe mensen! Altijd plezier. Er is één verpleegster die heel regelmatig komt en waar ik een goede band mee heb opgebouwd. Ik heb zelfs bij haar eens mogen prikken. Wauw, dat was echt fantastisch! Super gelukkig was ik daarmee. Had bij de eerste keer direct bloed. 😉
Deze week is de laatste week dat ik infusen heb en ga de verpleegsters echt heel erg missen. Ze komen wel nog voor de B12 injectie, maar dat zijn anderen mensen, hoewel hun ook leuk zijn hoor! Ze hebben me geïnspireerd en als ik beter ben ga ik verpleegkunde studeren.
Na een halfuurtje rust begon de tweede verpleegster vol goede moed met een nieuwe poging. Maar helaas, na 4 keer proberen moest ook zij een hulplijn bellen. Mijn aders wilden zich maar niet laten zien en door het feit dat ik door de vermoeidheid en de pijn zo verzwakt was, en daardoor mijn bloeddruk zo laag stond, werd het nog veel moeilijker om te prikken. Het was al laat en met zijn tweeën heb je altijd meer ideeën dan alleen. Dus de volgende verpleegster kwam en probeerden het nog eens. En haar vierde keer (dat was dan in totaal al de veertiende keer) was het eindelijk gelukt! Intussen was het kwart voor acht geworden en was ik stik kapot. Tot vandaag is dit het record. Zal het nog verbroken worden deze laatste week? Wie weet… Ik hoop in elk geval van niet!
Vroeger praatte ik er niet graag over mijn ziekte. Dankzij de verpleegsters, het krantenartikel dat verschenen is over mij en de campagne die we voeren ben ik daarin gegroeid. Deze blog, Time for Lyme, helpt me daarin nog verder. Met Time for Lyme willen we de chronische ziekte van Lyme meer naambekendheid geven. We willen mensen sensibiliseren en vertellen wat deze ziekte met je aanricht. Wat het belang is van een juiste diagnose en behandeling. Deze weblog is een gezamenlijke blog waar Lyme patiënten en sympathisanten hun verhaal vertellen, en zo Lyme een gezicht geven. In de rubrieken Time for Lyme, de bloggers en ziekte van Lyme kun je meer informatie vinden over de desbetreffende onderwerpen.
Veel leesplezier en laat gerust een berichtje achter.
Liefs,
Emma
Time for Lyme 