Vrijdag 16 oktober 2009 had een gewone dag moeten zijn. Ik zat in het tweede middelbaar. De eerste twee uur van de voormiddag kregen we wiskunde. Alles ging goed. De derde en vierde uren waren LO (sport). Het was hockey en het derde uur verliep goed. Ik hoorde de bel dat het vierde lesuur aankondigde… Daarna veranderde alles. Ik kreeg een harde slag van een hockeystick tegen de linkerkant van mijn hoofd. Neus zag direct blauw, ik zag door mijn linkeroog niet meer zo goed. Maar al bij al viel het nog mee…
Tijdens de middagpauze ging het nog redelijk. Ik kwam de onderdirectrice tegen en ze vroeg wat ik had want ik liep rond met een ijszak op mijn hoofd. Ik zei dat ik een hockeystick tegen mijn gezicht gekregen had maar dat het wel meeviel. Het vijfde uur kreeg ik barstende hoofdpijn, werd ik zeer misselijk en wat draaierig. Ik kwam tijdens de uurwissel opnieuw de onderdirectrice tegen. Ik vertelde haar dat ik me niet zo goed voelde en dat ik barstende hoofdpijn had. Ze zei dat het van de slag was en dat ik naar de les moest. Ik kon het niet uithouden van de hoofdpijn. Twee uur heb ik nog in de les moeten zitten. Concentreren ging niet, heb hele tijd mijn hoofd op de bank gelegd. Toen eindelijk de bel ging om naar huis te gaan, kwam ik haar weer tegen. Ze zei “het gaat al beter precies”. Niet dus. Met veel moeite en zo slap als een vod ben ik met een vriendin naar de bushalte ‘gewaggeld’. Barstende hoofdpijn, draaierig en erg misselijk. De busreis duurde maar 10 min maar dat waren een zeer zware en lange 10 min. Daarna moest ik nog 1 km naar huis stappen. Eindelijk thuis belde ik naar mijn mama om het haar te zeggen. Mama wou al direct naar spoed gaan, maar ik wou niet. Ik zei dat het wel beter zou gaan en dat ging het ook een beetje die avond.
De volgende ochtend kon ik niet uit bed. Ik was op en had barstende hoofdpijn. Dan toch naar spoed gegaan waar ze zeiden dat het van de slag was en dat het wel zou overgaan. Heel het weekend schelle hoofdpijn gehad. Geen seconde ging het weg. Maandag wou ik toch naar school gaan, maar het tweede uur moest mama me al komen halen. Het ging niet meer. Om 13.00 uur hadden we een afspraak bij de oogarts, omdat ik zeer weinig zag door mijn linkeroog. Zij wist ons te vertellen dat ik een hersenschudding had. Een week rust in donkere kamer en het zou overgaan.
Maar het ging niet over… Integendeel; de slag was de start van mijn lijdensweg die tot de dag van vandaag voortduurt, mijn kwellingen elke dag een beetje erger wordende….
Emma
Time for Lyme 