In één seconde tijd…

Vrijdag 16 oktober 2009 had een gewone dag moeten zijn. Ik zat in het tweede middelbaar. De eerste twee uur van de voormiddag kregen we wiskunde. Alles ging goed. De derde en vierde uren waren LO (sport). Het was hockey en het derde uur verliep goed. Ik hoorde de bel dat het vierde lesuur aankondigde… Daarna veranderde alles. Ik kreeg een harde slag van een hockeystick tegen de linkerkant van mijn hoofd. Neus zag direct blauw, ik zag door mijn linkeroog niet meer zo goed. Maar al bij al viel het nog mee…
      Tijdens de middagpauze ging het nog redelijk. Ik kwam de onderdirectrice tegen en ze vroeg wat ik had want ik liep rond met een ijszak op mijn hoofd. Ik zei dat ik een hockeystick tegen mijn gezicht gekregen had maar dat het wel meeviel. Het vijfde uur kreeg ik barstende hoofdpijn, werd ik zeer misselijk en wat draaierig. Ik kwam tijdens de uurwissel opnieuw de onderdirectrice tegen. Ik vertelde haar dat ik me niet zo goed voelde en dat ik barstende hoofdpijn had. Ze zei dat het van de slag was en dat ik naar de les moest. Ik kon het niet uithouden van de hoofdpijn. Twee uur heb ik nog in de les moeten zitten. Concentreren ging niet, heb hele tijd mijn hoofd op de bank gelegd. Toen eindelijk de bel ging om naar huis te gaan, kwam ik haar weer tegen. Ze zei “het gaat al beter precies”. Niet dus. Met veel moeite en zo slap als een vod ben ik met een vriendin naar de bushalte ‘gewaggeld’. Barstende hoofdpijn, draaierig en erg misselijk. De busreis duurde maar 10 min maar dat waren een zeer zware en lange 10 min. Daarna moest ik nog 1 km naar huis stappen. Eindelijk thuis belde ik naar mijn mama om het haar te zeggen. Mama wou al direct naar spoed gaan, maar ik wou niet. Ik zei dat het wel beter zou gaan en dat ging het ook een beetje die avond.
      De volgende ochtend kon ik niet uit bed. Ik was op en had barstende hoofdpijn. Dan toch naar spoed gegaan waar ze zeiden dat het van de slag was en dat het wel zou overgaan. Heel het weekend schelle hoofdpijn gehad. Geen seconde ging het weg. Maandag wou ik toch naar school gaan, maar het tweede uur moest mama me al komen halen. Het ging niet meer. Om 13.00 uur hadden we een afspraak bij de oogarts, omdat ik zeer weinig zag door mijn linkeroog. Zij wist ons te vertellen dat ik een hersenschudding had. Een week rust in donkere kamer en het zou overgaan.

Maar het ging niet over… Integendeel; de slag was de start van mijn lijdensweg die tot de dag van vandaag voortduurt, mijn kwellingen elke dag een beetje erger wordende….

Emma

Gevecht met infusen

Op een mooie lentedag begin april was het een erg vermoeiende dag. Om 15u30 kwam de verpleegster om mijn baxter (infuus) Rocephine te geven. Aangezien ik een opbouwende allergie heb voor het materiaal van de infusen, moeten ze elke dag herprikken. De verpleegster begon er aan, maar het wilde maar niet lukken. Na 6 keer kon ze niet anders dan de hulp van een andere verpleegster inroepen. Van de prikjes ben ik niet bang, die doen niet zo’n pijn. Ik vind het zelfs heel interessant waardoor ze alles aan mij uitleggen. Het is alleen heel vermoeiend en pijnlijk om in dezelfde houding te blijven zitten.

Gelukkig houden ze wel heel veel rekening met me en vragen ze constant of het nog lukt. Ik vind het ook altijd heel leuk als ze komen. Het zijn zulke warme en toffe mensen! Altijd plezier. Er is één verpleegster die heel regelmatig komt en waar ik een goede band mee heb opgebouwd. Ik heb zelfs bij haar eens mogen prikken. Wauw, dat was echt fantastisch! Super gelukkig was ik daarmee. Had bij de eerste keer direct bloed. 😉

Deze week is de laatste week dat ik infusen heb en ga de verpleegsters echt heel erg missen. Ze komen wel nog voor de B12 injectie, maar dat zijn anderen mensen, hoewel hun ook leuk zijn hoor! Ze hebben me geïnspireerd en als ik beter ben ga ik verpleegkunde studeren.

Na een halfuurtje rust begon de tweede verpleegster vol goede moed met een nieuwe poging. Maar helaas, na 4 keer proberen moest ook zij een hulplijn bellen. Mijn aders wilden zich maar niet laten zien en door het feit dat ik door de vermoeidheid en de pijn zo verzwakt was, en daardoor mijn bloeddruk zo laag stond, werd het nog veel moeilijker om te prikken. Het was al laat en met zijn tweeën heb je altijd meer ideeën dan alleen. Dus de volgende verpleegster kwam en probeerden het nog eens. En haar vierde keer (dat was dan in totaal al de veertiende keer) was het eindelijk gelukt! Intussen was het kwart voor acht geworden en was ik stik kapot. Tot vandaag is dit het record. Zal het nog verbroken worden deze laatste week? Wie weet… Ik hoop in elk geval van niet!

Vroeger praatte ik er niet graag over mijn ziekte. Dankzij de verpleegsters, het krantenartikel dat verschenen is over mij en de campagne die we voeren ben ik daarin gegroeid. Deze blog, Time for Lyme, helpt me daarin nog verder. Met Time for Lyme willen we de chronische ziekte van Lyme meer naambekendheid  geven. We willen mensen sensibiliseren en vertellen wat deze ziekte met je aanricht. Wat het belang is van een juiste diagnose en behandeling. Deze weblog is een gezamenlijke blog waar Lyme patiënten en sympathisanten hun verhaal vertellen, en zo Lyme een gezicht geven. In de rubrieken Time for Lyme, de bloggers en ziekte van Lyme kun je meer informatie vinden over de desbetreffende onderwerpen.

Veel leesplezier en laat gerust een berichtje achter.

Liefs,
Emma