Met mijn zus en mama en een groot spandoek in de aanslag, kwamen we om 13u50 aan in Brussel Centraal. Meteen werden we getrokken naar de pruik van Diederik, die bij de infostand vertoefde. Daar zagen we ook Michelle, die een hele crew bij had, alsook flyers, liedjesteksten voor de flashmob en allerhande sterke boodschappen voor de passanten op gifgroene blaadjes. Ik denk dat er een halve blok papier is doorgegaan…
Na enkele korte afspraken en vragen te hebben gemaakt, viel mijn oog op de prachtige doeken met de beelden van onze achterban. Een doek bevatte de foto’s van onze bv’s en een ander namen en foto’s van onze lotgenoten die niet ten tonele konden verschijnen. Zo heb ik verschillende aanwezige patiënten en ook mezelf aangetroffen die even een momentje namen om erbij stil te staan en aan hen te denken. Je kan je voorstellen wat voor een samenhorigheidsgevoel er toen al heerste.
Tussen 14u en het afgesproken startuur, liepen er mensen over en weer, iedereen hielp mee waar mogelijk en lichtte de ander in en praatte bij met de lotgenoten die ze in dat hectische halfuurtje tegenkwamen. Zelf was ik zeer verheugd om zo’n opkomst te zien, ik schatte dat we toch dik over de 100 man zaten. De meeste daarvan waren in het groen en zij die niets in onze kleur aanhadden, maakten dat goed met een minstens even sterk enthousiasme.
Er waren vele buitenstaanders en zelfs de vierende holebi’s die op “hun” dag interesse toonden voor onze zaak, nog voor de flashmob plaatsvond. Gelukkig hebben wij dat mooie kleurtje aan hé. 😉
We hebben nog een kwartiertje gewacht op de (Vlaamse) pers, maar toen die niet kwamen opdagen startte Els Van Laethem haar versie van “Smile” op. Erg breekbaar en hoopvol, met een geweldige glimlach en kracht die van haar uitstraalde. Een enkeling die begint te zingen, op de trap naar de loketten, met aansluitend de muzikanten, familie en vrienden van Els en Muriel… wat een magie.
“Smile” werd twee maal gezongen, de tweede keer sloot onze groep aan. Het was allemaal erg organisch en eerlijk. Toen we op de trappen gingen zitten, kregen velen van ons een krop in de keel, was het niet door daar te zingen, dan was het wel door het spandoek van de kinderen van Muriel: “Mijn mama is 5 jaar ziek. Wij willen dat ze beter wordt.”
Dan volgde “Right These Wrongs”, ons vredige protestlied. Zelf had ik enkele sleutelwoorden en -zinnen uit de tekst op blaadjes gezet en heb deze daar op de trappen neergegooid, met veel moeite om recht te staan. Achter mij zag ik Jobst zitten, “onze BV”, die met zijn familie was gekomen om luidkeels mee te zingen. Ook de groep rond Els Van Laethem, met de dames achter de protestpagina, zwaaiden en wiegden mee in de herhaling van het nummer.
Zo hebben we onze boodschap uiteindelijk 4 keer tot de mensen gericht… de boodschappen op onze T-shirts alleen al spraken boekdelen; een toevallige passant die ik achteraf heb gesproken, las onze leus “Lyme Disease / Stop the politics, find a cure!” Het ontroerde hem dat wij allen patiënten, vrienden enfamilie van waren, die daar op een eenvoudige manier ons niet lieten kisten, toch niet die dag. En naar die trend gaan we verder. Een dag vol beroering en samenhorigheid in deze strijd. We zijn niet van plan om hem nog op te geven!
Graag wil ik iedereen bedanken voor hun aanwezigheid en medewerking. Zowel bekende gezichten als de vele vrienden en familie van patiënten die me onbekend zijn, hartelijk bedankt voor zoveel steun! Sommige Lymers hadden een hele brigade bij. 🙂
Bedankt allemaal en op naar volgende protest, samen sterk!
De afwezige patiënten, in onze gedachten stonden zij mee aan onze zijde!
tekst door Marianne Verheyen
Time for Lyme 